چندین طرح برای تشخیص شعله های گازی فرآیند وجود دارد. دو مورد متداول آشکارساز یونیزاسیون شعله (FID) و آشکارساز هدایت حرارتی (TCD) است. انواع دیگر آشکارسازها عبارتند از: آشکارساز شعله فوتومتری (FPD) ، آشکارساز یونیزاسیون عکس (PID) ، ردیاب نیتروژن فسفر (NPD) و آشکارساز ضبط الکترونی (ECD). همه آشکارسازهای کروماتوگرافی از برخی تفاوتهای فیزیکی بین املاح و گاز حامل که به عنوان حلال گازی عمل می کنند سوء استفاده می کنند ، بنابراین ردیاب می تواند عبور مولکولهای املاح (اجزای گاز نمونه) را بین مولکولهای حامل تشخیص دهد.
آشکارسازهای یونیزاسیون شعله
ردیاب های یونیزاسیون شعله ای طبق اصل یون های آزاد شده در احتراق می کنند. در اینجا فرض این است که ترکیبات نمونه درون شعله یونیزه می شوند ، در حالی که گاز حامل یونیزاسیون نمی شود. شعله دائمی (معمولاً توسط گاز هیدروژن هدایت می شود و یون های ناچیزی را در احتراق تولید می کند) برای یونیزه کردن هر مولکول گازی که از ستون کروماتوگراف خارج می شود و این گاز حامل نیست ، گازهای حامل رایج مورد استفاده در حسگرهای FID هلیوم و نیتروژن هستند. که همچنین یونهای ناچیز را در شعله تولید می کنند. مولکولهای نمونه ای که با شعله یونیزه شده روبرو می شوند، این شعله باعث ایجاد هدایت الکتریسیته نسبت به گازهای هیدروژن و گازحامل می شود. این هدایت باعث می شود که مدار آشکارساز با یک سیگنال الکتریکی قابل اندازه گیری پاسخ دهد.
نمودار ساده FID در اینجا نشان داده شده است:
در طی احتراق ، مولکولهای هیدروکربن به راحتی یونیزه می شوند ، که باعث می شود سنسور FID برای آنالیز GC در صنایع پتروشیمی مناسب باشد که ترکیب هیدروکربن متداولترین شکل اندازه گیری تحلیلی است. البته لازم به ذکر است که همه ترکیبات حاوی کربن به طور قابل توجهی در شعله یونیزه نمی شوند، نمونه هایی از ترکیبات آلی غیر یونیزه کننده عبارتند از: مونوکسید کربن ، دی اکسید کربن و سولفید کربن. سایر گازهای مورد علاقه صنعتی مشترک مانند آب ، سولفید هیدروژن ، دی اکسید گوگرد و آمونیاک نیز در شعله یونیزه نمی شوند و بنابراین با یک FID غیر قابل کشف هستند.
