اکسیژن محلول (که از این پس به اختصار DO نامیده می شود) اکسیژن (O2) محلول در آب است و در دنیای طبیعت به نسبت فشار جزئی O2 در جو در آب حل می شود. سطح اکسیژن محلول به صورت مقدار O2 محلول در واحد حجم آب (mg/L) بیان می شود. مشخص شده است که سطح اشباع O2 محلول در آب خالص در دمای 25 درجه سانتی گراد و 1 atm (1013 hPa) 8.11 میلی گرم در لیتر است.
زندگی ماهی ها و سایر موجودات موجود در آب به DO وایسته است. سطح DO تحت تأثیر دمای آب، غلظت نمک، فشار اتمسفر و سایر شرایط قرار می گیرد و با افزایش دمای آب، سطح اشباع کاهش می یابد.
پروب های اکسیژن محلول با اندازه گیری میزان اکسیژنی که از طریق یک غشای تراوا (یا نیمه تراوا) به داخل پروب (حسگر) پخش می شود، کار می کنند. هنگامی که اکسیژن وارد حسگر می شود، یک واکنش کاهش شیمیایی رخ می دهد و یک سیگنال الکتریکی تولید می کند. این سیگنال توسط پروب DO خوانده شده و بر روی ترانسمیتر نمایش داده می شود.
پروب های اکسیژن محلول چگونه کار می کنند؟
اکثر مردم با روش تیترومتری اندازه گیری DO در آب آشنا هستند. تیتراسیون‌ها از یک مایع در جایی که غلظت قبلاً تعیین شده است (تیترانت) برای شناسایی غلظت مایع دیگر (نمونه شما) استفاده می‌کنند، با این حال، با پیشرفت‌های فناوری، تجهیزات دقیقی مانند پروب DO با دقت بالایی مقدار DO اندازه گیری می کند.
پروب اکسیژن محلول واکنش‌های ردوکس (اکسیداکس) را کنترل می‌کنند و اندازه‌گیری‌های مداوم و بی‌درنگ را ارائه می‌کنند. از آنجایی که آنها ولتاژ اعمالی دارند، بیشتر پروب‌های DO قبل از استفاده برای پلاریزه کردن الکترود قبل از اندازه‌گیری DO در آب، به «زمان گرم کردن» نیاز دارند.
پس از اتصال پروب DO به ترانسمیتر، سنسور الکترود (پروب DO) در محلول مورد اندازه گیری غوطه ور می شود. هنگامی که سنسور DO به ترانسمیتر متصل می شود، می توان ولتاژی را به الکترود داخلی اعمال کرد. مولکول های اکسیژن (O2) به غشاء می رسند و با انتشار از طریق غشای تراوا/نیمه تراوا به الکترود می رسند. جریان کمی بین الکترودها (کاتد و آند) جریان دارد. مقدار جریان بین الکترودها متناسب با غلظت O2 در محلول است. مقدار DO در محلول با اندازه گیری جریان با استفاده از ترانسمیتر اندازه گیری می شود.
سنسور های اندازه گیری اکسیژن محلول وقتی در حال اندازه گیری مقدار اکسیژن محلول هستند ،اکسیژن محلول اطراف پروب را مصرف می کنند درنتیجه اطراف پروب اکسیژن کاهش می یابد. این یک ضعف در سنسور های اندازه گیری اکسیژن محلول هستند. بنابراین، در صورت استفاده از پروب جریان، پروب DO باید در محلول به هم زده شود تا اندازه گیری دقیق به دست آید.
انواع سنسور اکسیژن محلول DO
روش مدرن اندازه‌گیری اکسیژن محلول (DO) در آزمایشگاه یا سایت شامل یک حسگر DO متصل به یک ترانسمیتر یا رکودر است که داده‌های کالیبراسیون و اندازه‌گیری را ثبت می‌کند. حسگرهای DO می‌توانند برای نمونه‌برداری مجزا، آزمایش‌های تقاضای اکسیژن بیولوژیکی (BOD) یا برنامه‌های نظارت طولانی‌مدت طراحی شوند، در حالی که ترانسمیتر های DO می‌توانند به فشارسنج داخلی، الگوریتم‌های جبران‌سازی و سایر عملکردهای ویژه مجهز شوند.
دو نوع حسگر DO وجود دارد – الکتروشیمیایی و نوری. سنسورهای الکتروشیمیایی DO که به نام‌های آمپرومتریک یا سنسورهای نوع کلارک نیز شناخته می‌شوند، غلظت اکسیژن محلول در آب را بر اساس جریان الکتریکی تولید شده اندازه‌گیری می‌کنند. پلاروگرافیک و گالوانیکی از انواع سنسورهای DO الکتروشیمیایی هستند. مزایای سنسورهای گالوانیکی نسبت به سنسورهای پلاروگرافی این است که برای کار کردن به منبع ولتاژ خارجی و زمان گرم کردن نیاز ندارند و الکترولیت آنها می تواند برای مدت طولانی استفاده شود. حسگرهای نوری DO که عموماً به عنوان حسگرهای DO درخشان (LDO) شناخته می‌شوند، اما برخی از آنها حسگرهای فلورسنت نامیده می‌شوند، غلظت اکسیژن محلول در آب را بر اساس خاموش کردن لومینسانس در حضور اکسیژن اندازه‌گیری می‌کنند. آنها می توانند شدت یا طول عمر لومینسانس را اندازه گیری کنند زیرا اکسیژن هر دو را تحت تأثیر قرار می دهد. مزایای سنسورهای مبتنی بر طول عمر لومینسانس نسبت به سنسورهای مبتنی بر شدت لومینسانس این است که حساسیت کمتری به منبع نور و رانش آشکارساز، تغییرات در مسیر نوری دارند. و به دلیل تخریب رنگ یا شسته شدن رانش می شوند. پایداری طولانی مدت از خود نشان می دهند و دقت خود را حتی با مقداری تخریب نوری حفظ می کنند.
نحوه انتخاب سنسور اکسیژن محلول مناسب
همانطور که متخصصان پردازش زیستی و بیوتکنولوژی می‌دانند، اکسیژن محلول (DO) یکی از مهم‌ترین پارامترها برای روش‌های خوب کشت سلولی است. نظارت و کنترل اکسیژن محلول می تواند به معنای تفاوت بین زنده ماندن سلولی بالا یا پایین باشد و می تواند نقش مهمی در تولید پروتئین پیچیده ایفا کند.
سه نوع اصلی از سنسورهای اکسیژن محلول در بازار وجود دارد:
• سنسورهای نوری
• سسنسور های گالوانیکی
• سنسور های پلاروگرافیک
هر یک از اینها نقشی در تحقیقات علمی و صنعت دارند. ما پروب‌ها را برای اندازه‌گیری اکسیژن محلول مقایسه کرده‌ایم و مزایا و معایب هر کدام در زیر فهرست شده‌اند. امیدواریم به راحتی بتوانید انتخاب کنید که کدام نوع فناوری سنسور DO برای نیازهای شما مناسب است.
سنسورهای نوری
یک سنسور اکسیژن محلول نوری، برهمکنش اکسیژن را با یک رنگ درخشان خاص اندازه گیری می کند. هنگامی که در معرض نور آبی قرار می گیرند، این رنگ ها برانگیخته می شوند (الکترون ها انرژی می گیرند) و هنگامی که الکترون ها به حالت انرژی طبیعی خود باز می گردند، نور ساطع می کنند. در حضور اکسیژن محلول، مولکول های اکسیژن با رنگ برهمکنش می کنند و طول موج برگشتی را محدود یا تغییر می دهند.
اثر اندازه گیری شده با فشار جزئی اکسیژن نسبت معکوس دارد. برخی از این حسگرهای DO نوری سنسورهای فلورسنت نامیده می شوند، اما این اصطلاح از نظر فنی نادرست است. این حسگرها به جای نور ماوراء بنفش نور آبی ساطع می کنند و در واقع به سنسورهای نوری یا نورانی DO معروف هستند.
سنسور اکسیژن محلول نوری می تواند شدت یا طول عمر لومینسانس را اندازه گیری کند زیرا اکسیژن بر هر دو اثر می گذارد.
سنسور نوری DO از یک غشای نیمه تراوا، عنصر حسگر، دیود ساطع نور (LED) و ردیاب نوری تشکیل شده است. عنصر حسگر حاوی سل-ژل، خشکی ژل یا فلوئوروکروم است که روی ماتریس دیگری تثبیت شده است. این رنگ زمانی که در معرض نور آبی که توسط LED ساطع می شود، واکنش نشان می دهد.
برخی از سنسورها نور قرمز را به عنوان مرجع برای اطمینان از دقت ساطع می کنند. این نور قرمز باعث انتشار نور نمی شود بلکه فقط رنگ را منعکس می کند و برمی گردد. شدت و طول عمر لومینسانس رنگ، زمانی که در معرض نور آبی قرار می گیرد، به میزان اکسیژن محلول در نمونه آب بستگی دارد. همانطور که اکسیژن از غشاء عبور می کند، با رنگ تعامل می کند و شدت و طول عمر لومینسانس را محدود می کند.
مزایا
• سنسورهای نوری درجه بالایی از دقت را از 0٪ تا 100٪ DO ارائه می دهند. آنها به ویژه در غلظت های پایین DO مفید هستند و یکی از بهترین گزینه ها برای کشت بافت هستند که در آن اندازه گیری اکسیژن بسیار مهم است.
• مصرف کننده اکسیژن نیستند. برخلاف الکترودهای سلولی گالوانیکی و پلاروگرافیک، حسگرهای نوری نیازی به استفاده از اکسیژن برای اندازه گیری ندارند.
• نگهداری محدود پروب برای سنسورهای DO نوری یک نرم افزار بزرگ است. از آنجایی که خوان نوری خارجی است و با محیط کشت سلولی در تماس نیست، بسیار بیشتر از کاوشگرهای غوطه ور سنتی دوام می آورد.
• نقاط حسگر یکبار مصرف و یکبار مصرف ساخته شده توسط شرکت های با کیفیت از پیش کالیبره شده اند. نقاط حسگر در داخل رگ قرار می گیرند و تنها بخشی از سیستم هستند که با سلول ها در تماس هستند. این امر نمونه برداری ثابت را محدود می کند و نقاط احتمالی آلودگی را کاهش می دهد.
• حسگرهای نوری به صورت خشک ذخیره می شوند و می توانند تا شش ماه دوام بیاورند.
معایب
• از آنجایی که استفاده از فناوری اکسیژن محلول نوری نسبتاً جدید است، هنوز برای همه انواع کاربردها تایید نشده است.
• هنگام شروع کار، قرار دادن دقیق سر حسگر نوری دشوار است.
• خواندن مداوم در حال حاضر در دسترس نیست. از آنجایی که خواننده نوری نیاز به دریافت سیگنال بازگشتی از خاموش کردن اکسیژن فلورسانس نقطه حسگر دارد، نمی تواند بدون تاخیر چند ثانیه ای را بخواند.
سنسورهای اکسیژن محلول گالوانیکی
در سنسورهای اکسیژن محلول گالوانیکی، الکترودها از فلزات غیرمشابه ساخته می شوند. فلزات بر اساس توالی فعالیتشان پتانسیل متفاوتی دارند (چقدر به راحتی الکترون اهدا می کنند یا می پذیرند). هنگامی که در محلول الکترولیتی قرار می گیرد، به دلیل پتانسیل بین فلزات غیر مشابه، خود قطبی می شود.
این خود قطبی شدن به این معنی است که سنسور اکسیژن گالوانیکی به زمان گرم کردن نیاز ندارد. برای کاهش اکسیژن بدون پتانسیل خارجی، اختلاف پتانسیل بین آند و کاتد باید حداقل 0.5 ولت باشد.
آند سنسور اکسیژن محلول گالوانیکی معمولاً روی، سرب یا سایر فلزات فعال است و کاتد آن نقره یا سایر فلزات گرانبها است. محلول الکترولیت می تواند هیدروکسید سدیم، کلرید سدیم یا یک الکترولیت بی اثر دیگر باشد. پاسخ الکتروشیمیایی سنسور اکسیژن گالوانیکی بسیار شبیه به سنسور اکسیژن پلاروگراف است، اما نیازی به پتانسیل ثابت جداگانه ندارد.
الکترودهای مختلف خود پلاریزه می شوند و الکترون ها به صورت داخلی از آند به کاتد حرکت می کنند. کاتد بی اثر می ماند، فقط برای انتقال الکترون ها عمل می کند و در واکنش تداخلی ایجاد نمی کند. این باعث اکسید شدن آند و کاهش اکسیژن در سطح کاتد می شود. با توجه به این اثر، جریانی شروع به جریان می کند که می تواند با استفاده از یک ترانسمیتر مناسب به یک سیگنال متناسب 4 میلی آمپر تا 20 میلی آمپر یا سیگنال دیگری تبدیل شود
مزایا
• دو فلز غیرمشابه پروب سلول گالوانیکی پتانسیل الکتریکی داخلی را فراهم می کنند و کاربران نیازی به انتظار ندارند تا زمانی که سنسور روشن می شود، قطبش اتفاق بیفتد. یعنی نیازی به زمان گرم کردن نیست.
• سلول های گالوانیکی برای استفاده تجاری/صنعتی در میدان عالی هستند و گزینه ارجح برای اندازه گیری DO در نهرها، دریاچه ها و رودخانه ها هستند.
• حتی اگر روی یا سرب مصرف شود، پروب ها می توانند بیش از یک سال دوام بیاورند.
• در سطوح پایین DO پایدارتر و دقیق تر از پروب های پلاروگرافی هستند.
• سلول های گالوانیک زمان پاسخگویی سریع دارند.
معایب
• از آنجایی که اکسیژن در حین اندازه گیری مصرف می شود، سلول های گالوانیک نیاز دارند که محیط در حرکت ثابت باشد.
• با وجود ماندگاری طولانی، حسگرها هر 2 تا 8 هفته یکبار به تعمیر و نگهداری پیچیده نیاز دارند.
• پروب ها به کالیبراسیون روزانه در 0% و 100% DO نیاز دارند.
• پایداری و دقت کمتری در سطوح DO پایین نسبت به حسگرهای نوری دارند.
• قرائت های مداوم تمایل به مقدار زیادی رانش دارند زیرا مقداری از اکسیژن برای هر قرائت مصرف می شود.
• اگر در کشت سلولی غوطه ور شوند، پروب ها تا حدودی دست و پا گیر هستند و باعث ایجاد اختلال در محیط کشت سلولی می شوند.
• حذف مداوم محیط کشت سلولی برای قرائت، نقاط احتمالی آلودگی را افزایش می دهد.
سنسورهای اکسیژن پلاروگرافیک
سنسورهای اکسیژن پلاروگرافیک ، حسگرهای الکتروشیمیایی هستند که از یک آند نقره و یک کاتد فلز نجیب (طلا، پلاتین، به ندرت نقره و غیره) در محلول کلرید پتاسیم (KCl) تشکیل شده‌اند. اگر تجهیزات روشن باشد، یک دوره گرم کردن 5 تا 60 دقیقه ای لازم است تا الکترودها قبل از کالیبراسیون یا اندازه گیری قطبی شوند.
الکترودها با یک ولتاژ ثابت از کاتد به آند (که بین 0.4 ولت و 1.2 ولت برای کاهش اکسیژن لازم است) پلاریزه می شوند. هنگامی که الکترون ها در جهت مخالف جریان حرکت می کنند، آند قطبی مثبت و کاتد قطبی منفی می شود.
این پلاریزاسیون زمانی رخ می دهد که الکترون ها از طریق مدار داخلی سیم از آند به کاتد حرکت کنند. با انتشار اکسیژن از طریق غشا، مولکول های کاتد کاهش می یابد و سیگنال الکتریکی افزایش می یابد.
پتانسیل پلاریزاسیون ثابت می ماند در حالی که سنسور تغییر جریان ناشی از کاهش اکسیژن محلول را تشخیص می دهد. همانطور که اکسیژن بیشتری از غشاء عبور می کند و کاهش می یابد، جریان اندازه گیری شده توسط سنسور اکسیژن محلول پولاروگراف افزایش می یابد. جریان قابل اندازه گیری تولید می شود که با استفاده از فرستنده به سیگنال مناسب تبدیل می شود.
مزایا
• الکترود کلارک از سال 1962 وجود داشته است و این فناوری به خوبی شناخته شده است.
• علیرغم نیاز به کالیبراسیون منظم، استفاده از این فناوری نسبتاً آسان است.
• پروب های پلاروگرافی را می توان در کاربردهای مختلف از کشت سلولی آزمایشگاهی تا مدیریت فاضلاب استفاده کرد.
معایب
• پروب ها قبل از اینکه اندازه‌گیری‌ها درست و دقیق داشته باشد باید نیاز مدتی برای گرم شدن دارند و می‌توانند .این عمل باعث وقت گیر شدن در فرایند اندازه گیری می شوند
• الکترود کلارک به عنوان بخشی از اندازه گیری خود اکسیژن مصرف می کند. اگر سطوح DO بالا باشد یا دقت لازم نباشد، معمولا مشکلی نیست، اما در سطوح پایین اکسیژن به یک مشکل بزرگ تبدیل می‌شود.
• از آنجایی که آنها مقدار کمی اکسیژن مصرف می کنند، لازم است که سیال ها دائماً در حرکت باشند تا خوانش های دقیق دریافت کنند.
• الکترودهای کلارک به کالیبراسیون ثابت در 0% و 100% نیاز دارند. قرائت 0% نیاز به محلول خاصی دارد که باید هر چند هفته یکبار تعویض شود.
• قرائت های مداوم تمایل به مقدار زیادی رانش دارند زیرا مقداری از اکسیژن برای هر قرائت مصرف می شود.
کدام فرآیندها به نظارت بر اکسیژن محلول نیاز دارند؟
تصفیه فاضلاب
آب ورودی که وارد تأسیسات می شود معمولاً دارای غلظت DO پایینی است زیرا حاوی مواد آلی و میکروارگانیسم هایی است که هنگام تغذیه از مواد آلی اکسیژن مصرف می کنند.
نظارت بر DO به ارتقای کارایی در حوضه های هوادهی کمک می کند. با استفاده از تجهیزات اندازه‌گیری آنلاین DO، یک مرکز می‌تواند هزینه‌های انرژی را با تنظیم هوادهی برای مطابقت با DO مورد نیاز بار آلی کاهش دهد. اندازه‌گیری و تنظیم مداوم تضمین می‌کند که میکروارگانیسم‌ها اکسیژن کافی برای مصرف مواد آلی دارند و در عین حال به تسهیلات اجازه می‌دهد با کاهش هوادهی در صورت امکان، انرژی را حفظ کنند.
سطوح DO باید در آب پساب خروجی از تاسیسات تکمیل شود تا حداقل الزامات سطح DO برای محافظت از اکوسیستم ها و مطابقت با مجوزهای تخلیه نظارتی برآورده شود. این مقررات تضمین می کند که آب خروجی سطح اکسیژن را در آبراهه های دریافت کننده کاهش نمی دهد.
تولید بخار
از آنجایی که DO باعث خوردگی در تجهیزات می شود، دستیابی به DO کم یا بدون DO می تواند از نشت، خرابی و خاموشی جلوگیری کند..
تصفیه آب آشامیدنی
نظارت بر DO و دمای آب منبع می تواند هشدار اولیه برای افزایش فصلی غلظت منگنز باشد. سطوح بالای DO باعث تسریع خوردگی در لوله های آب می شود. سطوح پایین DO می تواند باعث افزایش غلظت آهن آهن شود و در نتیجه هنگام هوادهی آب باعث تغییر رنگ در شیر آب شود.
صنعت نوشیدنی
شرکت‌های نوشابه استانداردهای کیفی را برای سطوح DO تنظیم می‌کنند تا طعم را تثبیت کنند، از ماندگاری اطمینان حاصل کنند و از خوردگی در قوطی‌های بسته‌بندی شده جلوگیری کنند.
آبجوسازی ها DO را نظارت می کنند زیرا تخمیر نیاز به اکسیژن رسانی دارد. با این حال، برای بسته بندی، سطوح پایین DO برای بهبود ماندگاری و تثبیت طعم/بو ضروری است. (اندازه گیری در آبجوسازی صنایع دستی)
تولیدکنندگان شراب با افزودن سولفیت به محصول برای جلوگیری از اکسید شدن، از بین رفتن عطر، تغییر رنگ، پیری سریع و رشد میکروارگانیسم ها، محتوای DO پایینی را حفظ می کنند.
تولیدکنندگان آبمیوه برای اطمینان از ثبات طعم، DO کم را حفظ می کنند.
پروزش ابزیان
در آکواریوم ها و مزارع پرورش ماهی، حداقل سطح DO 4.5 میلی گرم در لیتر برای حمایت از زندگی ماهی ضروری است. DO بیش از حد می تواند منجر به ترویج بیماری شود.
چه متغیرهای محیطی بر اکسیژن محلول تأثیر می‌گذارند؟
غلظت اکسیژن محلول در آب تحت تأثیر دما، فشار هوا و شوری است.
درجه حرارت
مهم ترین متغیر دما است، بنابراین اندازه گیری آن در ارتباط با اکسیژن محلول ضروری است.
حلالیت اکسیژن در آب با دما رابطه معکوس دارد – با افزایش دما، DO کاهش می یابد. بنابراین، یک بدنه آبی در زمستان غلظت DO بالاتری نسبت به تابستان خواهد داشت، با فرض ثابت نگه داشتن سایر متغیرها. همین امر در مورد شب نیز صدق می کند – همانطور که بدن آب در طول شب خنک می شود، اکسیژن بیشتری می تواند حل شود. با این حال، مهم است که تأثیر فتوسنتز و تنفس بر غلظت DO در طول روز و شب را در نظر داشته باشید .
شوری
مانند دما، حلالیت اکسیژن در آب با شوری رابطه معکوس دارد – با افزایش شوری، DO کاهش می یابد.
فشار هوا
بر خلاف دما و شوری، رابطه مستقیمی بین فشار هوا و سطوح DO در آب وجود دارد با کاهش فشار، DO کاهش می یابد.
برای اندازه گیری اکسیژن محلول از چه واحدهایی استفاده می شود؟
DO در بسیاری از واحدهای مختلف بیان می شود، اما اغلب در میلی گرم در لیتر یا درصد اشباع (DO%) بیان می شود. واحد میلی گرم در لیتر ساده است، زیرا میلی گرم اکسیژن گازی حل شده در یک لیتر آب است.
بهترین مکان برای توضیح درصد اشباع، اتمسفر است ،تقریباً ۲۱ درصد اتمسفر زمین اکسیژن است. نکته دیگر فشار هوا در سطح دریا است که برابر با 760 میلی متر جیوه است. بخشی از فشار کلی ناشی از اکسیژن،که فشار جزئی نامیده می شود – برابر با 160 میلی متر جیوه (21٪ * 760 میلی متر جیوه = 160 میلی متر جیوه) است.
اگر یک حسگر DO در سطح دریا کالیبره شده باشد، باید تا درصد اشباع ۱۰۰ درصد کالیبره شود، با فرض اینکه آب و هوا در تعادل هستند. اما اگر فشار هوا کمتر از 760 میلی متر جیوه باشد چه؟ سنسور به چه چیزی کالیبره می شود؟
فرض کنید فشار بارومتری تعیین شده توسط یک گیج فشار 750 میلی متر جیوه باشد. برای تعیین اینکه سنسور به چه چیزی کالیبره می شود، 750 میلی متر جیوه را بر 760 میلی متر جیوه تقسیم کنید. این معادل 98.68٪ (750 mmHg / 760 mmHg = 98.68٪) است. در این فشار، تا زمانی که آب و هوا در حالت تعادل هستند، اشباع نمی تواند بیشتر از 98.68 درصد باشد. بنابراین سنسور تا 98.68 درصد کالیبره می شود.
چرا اندازه گیری DO اهمیت دارد؟
اکسیژن محلول برای بسیاری از اشکال حیات از جمله ماهی، بی مهرگان، باکتری ها و گیاهان ضروری است. این موجودات مانند موجودات روی زمین از اکسیژن در تنفس استفاده می کنند. ماهی ها و سخت پوستان از طریق آبشش ها اکسیژن را برای تنفس به دست می آورند، در حالی که زندگی گیاهی و فیتوپلانکتون ها برای تنفس به اکسیژن محلول نیاز دارند که نور برای فتوسنتز وجود ندارد. مقدار DO مورد نیاز از موجودی به موجود دیگر متفاوت است. تغذیه کننده های پایین، خرچنگ ها، صدف ها و کرم ها به حداقل مقدار اکسیژن (1-6 میلی گرم در لیتر) نیاز دارند، در حالی که ماهی های کم عمق به سطوح بالاتر (4-15 میلی گرم در لیتر) نیاز دارند. باکتری ها و قارچ ها نیز به اکسیژن محلول نیاز دارند. این موجودات از DO برای تجزیه مواد آلی در کف بدنه آبی استفاده می کنند.
