دتکتور گاز چگونه عمل می کند ؟

آشکارسازهای (دتکتورهای) گاز برای اینکه مردم از اثرات مضر گازها در فضاهای محدود آگاه باشند، در اوایل در استخراج معادن، درست قبل از تولید حسگرهای الکترونیکی، از قناری ها استفاده می شد. آنها را در قفس به زیر زمین می بردند و اگر آواز خواندن را متوقف می کردند یا می مردند، معدن کاران از این امر مطلع می شدند. ما از قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم راهی طولانی را طی کرده ایم. اکنون روش های تشخیص گاز بسیار دقیق تر است – و برای حیوانات بسیار مضر است.

چگونه یک آشکارساز گاز مدرن کار می کند ؟

آشکارسازهای گاز از سنسوری برای اندازه گیری غلظت گازهای خاص در جو استفاده می کنند. این سنسور به عنوان یک نقطه و مقیاس مرجع عمل می کند و در صورت بروز واکنش شیمیایی ناشی از یک گاز خاص، یک جریان الکتریکی قابل اندازه گیری تولید می کند. هنگامی که گاز به مقداری خطرناک نزدیک شود، سنسور این جریانات را کنترل کرده و به کاربر هشدار می دهد. در تجهیزات اولیه برای شناسایی فقط یک گاز ساخته شده اند اما اکنون آنها می توانند چندین گاز را اندازه گیری کنند – معمولاً اکسیژن (O2)، گازهای قابل اشتعال یا بخار (LEL)، سولفید هیدروژن (H2S) و مونوکسید کربن (CO). اینها گازهایی هستند که یک آشکارساز 4 گازه می تواند نظارت کند.

• سنسور

اکثر آشکارسازهای گاز قابل حمل از سنسور LEL پلیتستور / مهره کاتالیزوری استفاده می کنند. برای عملکرد دقیق، به حداقل 10٪ اکسیژن در محیط احتیاج دارد تا از تجمع قیر و سوخت سوخته روی حلقه فعال جلوگیری شود. از لحاظ تئوری، سنسور می تواند تا چهار سال دوام بیاورد اما بسیار حساس است و در صورت ضربه یا افتادن مانیتور به راحتی خراب می شود. بیشتر سنسورها تا سه سالگی به پایان عمر خود می رسند و نیاز به تعویض دارند که این می تواند یک فرآیند پرهزینه باشد و آشکارساز را از کار بیندازد، بنابراین برای اطمینان از اینکه در حین انجام کار تعمیرات تحت پوشش هستند، به ابزارهای دیگری نیز نیاز دارید. سایر مولفه ها مانند صفحه های نور پس زمینه و هشدارهای صوتی نیز شروع به ایجاد خطا می کنند بنابراین مهم است که آشکارسازها به خوبی نگهداری شوند.

• کالیبراسیون

سنسورهای پلیستور می توانند توسط بسیاری از موارد دچار خطا شوند، از جمله گازهایی که در حال شناسایی هستند. سنسورهای آلوده ممکن است سطح گازهای خطرناک را ثبت نکنند و به تدریج کندتر می شوند و با گذشت زمان واکنش نشان نمی دهند. عملکرد آنها به آزمایش کامل با استفاده از کالیبراسیون و آزمایش bump-testing بستگی دارد تا اطمینان حاصل کنید که آنها همیشه مقدار صحیح گاز را برای حفظ امنیت دریانوردان و شناورها اندازه گیری می کنند.

• حسگرهای مادون قرمز

این ها به اکسیژن نیاز ندارند بنابراین در جوهای کاملاً بی اثر کار خواهند کرد. این امر آنها را برای تشخیص فضای محدود و گرفتن نمونه از مخازنی که مسئله کمبود اکسیژن دارند، ایده آل می کند. آنها همچنین در برابر آسیب دیدگی حسگر ایمن هستند بنابراین نیازی به کالیبراسیون برای اطمینان از عملکرد صحیح آشکارساز گاز نیست. یک سنسور پلیستوری سنتی از یک سیم پیچ آلومینیومی گرم شده استفاده می کند که مقدار زیادی از انرژی را تخلیه می کند. با این حال، آشکارسازهای گازی که از سنسورهای مادون قرمز استفاده می کنند باتری هایی که به شارژ مکرر احتیاج ندارند، بسیار کارآمدتر هستند.

• MGC Simple +

فناوری پیشرفته مادون قرمز در MGC Simple + به این معنی است که باتری آن سه سال بدون شارژ دوام می آورد (جهانی برای یک آشکارساز قابل حمل گاز).

نیازی به کالیبراسیون ندارد (اگرچه برای انجام این کار به راحتی می توان تنظیمات مربوط به ارزیابی ریسک یا سیستم های ایمن کار را انجام داد) و دارای درجه حفاظتی IP68 است بنابراین حتی از ریزترین گرد و غبار نیز محافظت می شود و می تواند در آب به مدت 30 دقیقه در عمق 1.5 متر غوطه ور شود.